salıncak

tut ki;

ellerim ıpıslaktı,

ve yanağına dokunmak istiyordum

gör ki;

çocuk kalmaya çalışıyordum.

geçmişe gidip;

o oyun oynadığımız zamanlardaki,

koca rolündeki çocuğu canladırmaya çalışıyordum.

bütün o kırlangıçlar,

mavi kelebekler,

bahçemize ektiğimiz düşler,

ve salıncağa ilk oturma kavgalarımız...

ne kadar sevgi varsa,

doldurmuşsun cebine,

üstüme, üstüme, geliyorsun,

ne güzel...

ben her zaman ki ben,

kendinden emin,

kollarını açmış çoktan sana,

bir kucak dolusuyum...

ama ya salıncaklar boş kalırsa...

Emrah Ateş- 2008